කාන්තාරයේ දරුවො

වාරිස් ඩයරි සහ කොරින්නා මිල්බෝන් විසින් ලියපු Desert Children (කාන්තාරයේ දරුවෝ) (පරිවර්තනය රංජිත් කුරුප්පු) කියන පොත, වාරිස් ඩයරිගේ කාන්තාරයේ කුසුමක් කියන පොතේම දිගුවක්. වාරිස් ඩයරි කියන ප්‍රසිද්ද නිරූපිකාව කුඩා කාලේ ස්ත්‍රී චර්මඡේදනයට ලක් වෙනවා. ලැබූ අත්දැකීමේ අමිහිරි මතකයන් සහ ප්‍රතිඵල ජීවිත කාලයටම උරුම වෙච්ච ඇය ස්ත්‍රී චර්මඡේදනයට එරෙහිව සටන් කරනවා.

සමහර අවස්තාව වාරිස් පුදුම වෙනවා කාන්තාවක් ඒ තරම් පීඩාවට පත් කරන ආගමික චාරිත්‍රයක් කරන්න උනන්දු වෙන්නේ එම අදාල දැරියගේ පියා හෝ පිරිමි නෑදෑයන් නැතුව කාන්තාවන්ම වීම ගැන. දැරියන්ගේ පවුල් වල වැඩිහිටි නෑදෑ කාන්තාවන්ම විසින් තමා මේ කටයුත්ත බලහත්කාරයෙන් සිදු කරන්නේ.

ලංකාවේ කසාද බැඳපු ගැනු ලමයින්ගේ පිරිසිදුකම හොයන කටයුත්තටත් සහබාගී වෙන්නේ මනමාලයගේ වැඩිහිටි නෑදෑ කාන්තාවන්ම තමයි. ඕකට පිරිමි සහභාගීවෙන්නේ ඊට පස්සේ තමාලු. චිත්‍රපටියක හැර මම සැබෑ ලෝකේ නම් එහෙම සිදුවීමක් දැකලා නැහැ. ඒ ඇරුනම ඉඳලා හිටලා පුවත්වත් වල නම් දැකලා තියේ. ඇත්තටම මේ කියන චාරිතය ලංකාවේ තාම සිද්ද වෙනවද කියලා මට අදහසක් නැහැ ඒත් එහෙම වෙනවනම් ඒක දිගටම පවත්වාගෙන යන්නේ නම් කාන්තාවන්ම විසින් තමා. ඒත් ඒ ගැන ඇඟිල්ල දික් වෙන්නේ පිරිමියාට.

මාමණ්ඩිය සහ ලේලි අතර හබ ගැන අහන්න වෙන්නේ කලාතුරකින් ඒත් නැන්දම්මා සහ ලේලි අතර රණ්ඩු දබර කියන එක හරිම සාමාන්‍ය දෙයක් වෙලා. මම කියන්නේ කාන්තාවන් පීඩාවට පත්කිරීම පිරිමින් අතින් සිද්ද වෙන්නේ නැහැ කියලා නෙමෙයි ඒත් ඒ හා සාමානවම හෝ සමහර විට ඊටත් වඩා ඒක කාන්තාවන් අතිනුත් සිද්ද වෙනවා කියන එක

කේන්දරය

ලංකාවේ ඉන්න සිංහල බෞද්ධයන්ට තියෙන වටිනාම ලියවිල්ල මේක තමා. අනික් ආගම් වල අය ගැන මන් වැඩිය දන්නේ නැහැ ඒත් අපේ අයට නම් කේන්දරේ තරම් වැදගත් ලියවිල්ලක් නැතුව ඇති ඉපදිච්ච ගමන් වෙලාවට අනුව හදනවා කේන්දරයක්, සමහර වෙලාවට වෙලාවක් බලාලා උපද්දවන එකත් සමහරු කරනවාලු. ඊලඟට නමක් දාන එක මොකෝ නමක් නැත්නම් ඒ ඉපදිච්ච ප්‍රාණියට ජීවත් වෙන්න වැඩපල කරගන්න විදිහක් නැති නිසා.

ඊට පස්සේ මිනිස්සු ගැමදේම කරන්නේ මේ මහා බලගතුයි කියන කේන්දරේ අනුව. අකුරු කියවන්න, ඉඳුල් කටගාන්න, සමහරු කොන්ඩේ කපන්නත්, කසාද බඳින්නේ, ගෙවල් වලට පදිංචියට යන්නේ ඔය වගේ හැමදෙයකටම කේන්දරේ මුල් කරගන්නවා.

අකුරු කියවන්නේ නැකතට උනාට ඉස්කෝලේට ඇතුලත් කරගන්න ලියවිලි අතරේ කේන්දර කොපියක් අමුනන්න ඕනේ කියලා කතාවක් නැහැ මන් දන්න විදිහටනම්. කලින්ම කේන්දරේ බලලා ඉගෙන ගන්න පුළුවන්ද බැරිද එක අනුව ඉස්කෝලේට ගත්තා නම එතන හැමොටම ලේසියි ඒත් ඒක කරන්නේ නම් නැහැ.

මන් දැන් රස්සාවල් වල සම්මුඛ පරීක්ශන ගොඩකට ගිහින් තියෙනවා ඒත් එකකින්වත් මගෙන් කේන්දර කොපියක් ගැන අහලා නැහැ. ඊට වඩා ඕලෙවල් සහතිකේට සලකනවා. ඇයි දන්නේ නැහැ ආයතනවලින් කේන්දරේ බලලා වැඩ කරන්න පුළුවන්ද බැරිද කියන එක අනුව මිනිස්සුන්ව ගන්නේ නැත්තේ එකපාරම. කසාද බඳින්නේ නැතුව ඉන්න පුළුවන් කෙනෙක්ට ඒත් ජීවත් වෙන්න රස්සාවක් කියන එක නැතුව බැහැ ඒත් ඒතරම් වැදගත් රස්සාවක් ලබාදෙන තැනදි කේන්දරේට සැලකිල්ලක් නැහැ.

කේන්දරය කියන එක කවුරු හරි කෙනෙක් හදලා දෙන දෙයක් ඒත් විභාග වලින් ලබන සහතික වගේ දේවල් අපිම මහන්සියෙන් ලබාගන්න දේවල් ඒවාට තියෙන තරම් වටිනා කමක් ප්‍රායෝගික ජීවිතේ කේන්දරේට නැහැ ඒත් සමහර මිනිස්සුන්ව පාලනය කරන්නේ කේන්දරේ. ඇයි මිනිස්සු මෙහෙම හැසිරෙනෙන කියන එක නම් මට තේරෙන්නේ නැහැ